Afscheid van een zorgmonument

Huug Van Gompel overleden

Ik zou het kunnen hebben over jouw eigen persoonlijke onderwijscarrière, over hoe je uitgeverij Acco voor lange tijd aan een monopolie hielp voor onderwijs- en zorgboeken, hoe je daarna een nieuwe uitdaging zocht in het oprichten van uitgeverij Garant/Maklu die al gauw uitgroeide tot een referentiepunt voor kwaliteitsvolle onderwijs- en zorguitgaven, om dan nog maar eens te herbeginnen met het unieke uitgaveconcept van uitgeverij Gompel & Svacina en dat ook al snel op dezelfde hoogte van de uitgeverijen Acco en Garant/Maklu.

Maar vandaag wil ik het hebben over de mens Huug. Want ik mocht je bij jouw voornaam noemen. Ik herinner me nog alsof het gisteren was toen je me naar Antwerpen uitnodigde om elkaar voor de eerste te ontmoeten. Je wilde me van gedachten wisselen over het LVS Vclb omdat je gehoord had dat ik er enige reserve tegen had en vroeg me of ik wilde meeschrijven aan het Groeiboek Vclb omdat het afwerken ervan stillag. Dit ging uiteindelijk niet door en je gaf me ook de reden mee – die buiten jou en de uitgeverij lag – met naam, toenaam en organisatie. Want zo was je, Huug, geen franjes, eerlijke communicatie en steeds zoekend om nieuwe mensen bij jouw levenswerk te betrekken. En toen ik dacht dat ons onderhoud over was, nam je me mee naar een Antwerps restaurant waar je duidelijk vriend aan huis was. En toen liet je me heel informeel de Mens Huug Van Gompel zien. Maar dit blijft voor altijd onder ons.

Huug, jij was voor mij de man die enorm veel respect had voor wat ik probeerde te doen met mijn Nieuwsbrieven, mijn boekenblogs en ander initiatieven en me aanmoedigde om daar vooral mee door te gaan. Je herkende in mij diezelfde gedrevenheid die jou zo eigen was. Toen ik na een lange stilteperiode weer aan mijn boekenblog begon, was jij de eerste om jouw appreciatie daarvoor uit te spreken.

De laatste keer dat ik je uitgebreid sprak was aan het Monument van Albert 1 in Nieuwpoort. Buiten, in de vrieskou. Ik had juist het vernieuwde museum bezocht toen jij er aankwam om hetzelfde te doen. We spraken over alles behalve onderwijs. En in mijn passie voor de eerste wereldoorlog zag jij al onmiddellijk een uitgave voor een meer overkoepelende reisgids. Pas toen andere mensen zich duidelijk begonnen te ergeren omdat we de parking blokkeerden, gingen we weer onze eigen weg.

Huug, je zal me altijd bijblijven als de echte Heer – je ze bestaan nog – die je was en jouw nagenoeg onberispelijke algemeen Nederlands. Maar ook als de man die vanuit zijn gedrevenheid heel scherp uit de hoek kon komen als een vraag hem niet beviel of een opmerking hem ergerde. Maar je reageerde dan altijd op de vraag of de opmerking en niet op de persoon. Eens het onderwerp van de baan, werd je weer de minzame man die ik kende.

Huug, gewoon dankjewel omdat ik je mocht kennen.